Trippen in Taipei 2: nachtmarkten, boomhutten en doe-het-zelf podologie

Zoals uit het vorige topartikel al bleek heeft Taipei de oplettende reiziger heel wat te bieden. Het is er aangenaam verdwalen in een wirwar van straten en steegjes waar altijd wel iets te beleven of te knabbelen valt. Ben je de drukte beu en heb je nood aan wat open ruimte? Geen paniek! Langs de rivier is het lekker toeven, en hier en daar liggen mooie parken uitgespreid. Een paar daarvan werden vrij recent herwonnen op de industrie, en de oude magazijnen en hangars doen er nu dienst als maffe kunstgalerijtjes en bars – het perfecte jachtterrein voor de toegewijde people spotter.

 

Wat te doen in Taipei: nachtmarkten, boomhutten en doe-het-zelf podologie

Wie echt de natuur in wil moet de stad uit. Meer dan een korte rit met het openbaar vervoer is daarvoor niet nodig. Zo sta je in een mum van tijd aan de kust, onder bulderende watervallen of in grillige landschappen vol bossen en steile rotsen. Gezien ik geen wandelmagazine run en mijn proza niet ver genoeg reikt om een excursie van vier uur interessant te houden zonder in belachelijke poëtische clichés te vervallen, zal ik hierover niet verder uitweiden. Vier nieuwe tips om je in Taipei zelf mee bezig te houden, daar zal je het mee moeten doen. Het kan namelijk niet elke dag Sinterklaas zijn.

 

1. Tour me Away: ga eens met Peggy naar de nachtmarkt

Vooraleer ik een nieuwe stad bezoek, check ik altijd of er gratis gidstochten te boeken vallen. Die worden meestal geleid door studenten en vrijwilligers, en dus niet door de feitjes herkauwende schoolmeestergidsen wiens silhouet alleen al genoeg is om me na acht jaar persreizen gillend naar de heuvels te doen rennen. Gratis gidsen houden het meestal iets persoonlijker wat verhalen betreft. Daarenboven worden ze uitsluitend in fooien betaald, waardoor ze elke dag hun stinkende best moeten blijven doen om niet te verhongeren. Wat kan kapitalisme soms mooi zijn. In Taipei heb je twee grote organisaties die dit soort tochtjes organiseren: www.likeitformosa.com en www.tourmeaway.com.

“Stinky tofu doet de hele straat meuren naar een zure open riool waarin al een maand een verzopen varken met buikgriep ligt te drijven, maar quasi iedereen vindt het hier de ultieme lekkernij.”

De culinaire wandeling die ik bij Tour me Away boekte is me het best bijgebleven. De Hunger Games Tour brengt je naar de hectische nachtmarkt van Jingmei. Daar word je opgewacht door Pei-Ru – Peggy voor mensen die Aziatische namen moeilijk vinden – die je er goedlachs en quasi huppelend door de straten leidt terwijl ze je trakteert op de plaatselijke lekkernijen. De meeste dingen die ze me in de mond propte waren oprecht smakelijk. Zelfs de kippenhartjes op een stokje bleken min of meer eetbaar, en gaven me de immer onderschatte innerlijke kracht van de leghen. Het enige dat echt niet te vreten viel was stinky tofu. Het doet de hele straat meuren naar een zure open riool waarin al een maand een verzopen varken met buikgriep ligt te drijven, maar quasi iedereen vindt het hier de ultieme lekkernij. Ik begrijp het niet en dat zal niet snel veranderen. Los daarvan is Peggy de beste, en heb ik in Taiwan zelden harder gelachen dan tijdens haar gidsbeurten. Doe ze de groeten.

 

2. Geniet eens van het uitzicht vanop Elephant Mountain

De wandeling naar de top van Elephant Mountain is een van de populairste uitstapjes in Taipei. Vanop deze heuvel worden quasi alle klassieke panorama’s van de stad gefotografeerd. Er geraken is niet moeilijk. De metro stopt bijna aan de voet van het pad naar boven. De klim zelf is iets zwaarder en zal menig paar ongetrainde kuitjes toch even doen verzuren, zeker als het heet en vochtig is. Maar wie een half uur later zonder flauwtes boven staat, kan genieten van een magnifiek uitzicht met de iconische Taipei 101 op de voorgrond.

Je zal er echter nooit alleen staan. Wie bij zonsondergang fatsoenlijke foto’s wil nemen moet op tijd komen, of met een paar subtiele zetjes de zwakste kijklustigen weer naar beneden duwen. Survival of the fittest, baby. Ikzelf was net te laat voor een van de uitverkoren plekjes op het uitkijkplatform en kroop er dan maar onder. Het uiteindelijke resultaat was het wachten en de muggenbeten meer dan waard. Toen ik achteraf in het donker m’n weg weer naar beneden zocht, zag ik in de tegenovergestelde richting een man aankruipen die onder luide aanmoedigingen het pad beklom door op elke trede een push-up te doen. “Wat een aansteller”, dacht ik, terwijl de twintig dumplings die ik dra weer zou bestellen me mentaal al voor de ogen dansten.

 

3. Martel je voeten eens voor je eigen welzijn in het 228 Peace Memorial Park

Het 228 Peace Memorial Park is een mooi park met een moeilijke naam dat vlakbij het protserige grafmonument van Chiang Kai-Shek ligt. Het is hier dat op 28 februari 1947 een groep burgers door de politie en het leger werd neergeschoten omdat ze de corruptie van de regering wilde aanklagen. Om de historische pijn die hieruit volgde te verzachten werd het park vijftig jaar later omgedoopt tot vredessymbool. Dat lijkt het ook echt te zijn. Onder de mooie oude bomen en paviljoentjes spelen straatmuzikanten en ontvluchten de locals de drukte van de stedelijke rat race. Ergens te midden van dit park ligt Heaven Road: een podologisch voetpad met een crimineel misplaatste naam. Het bestaat uit ovalen, naar boven gerichte stenen die eindigen in een punt, en volgens de begeleidende accupunctuurkaart is het de bedoeling er blootvoets over te lopen.

“Persoonlijk verdenk ik de Taiwanezen er van het onding specifiek te hebben aangelegd om domme Westerlingen in het openbaar wat te kunnen uitlachen terwijl ze van hun picknick genieten.”

De stimulatie van niet minder dan 41 verschillende drukpunten in de voetzolen zou zo de nodige fysieke kwalen – van een loopneus tot een pijnlijke kont – moeten helpen verlichten. Jammer genoeg is elke stap over dit voetpad naar de hel een foltering zonder weerga die het gros van de gekende, niet fatale ziekten qua afzien moeiteloos overtreft. Persoonlijk verdenk ik de Taiwanezen er van het onding specifiek te hebben aangelegd om domme Westerlingen in het openbaar wat te kunnen uitlachen terwijl ze van hun picknick genieten. Wie echt een mirakel nodig heeft om eindelijk van die druiper af te raken, kan het altijd eens proberen. Er valt hier alvast meer te beleven dan in Lourdes.

 

4. Slaap eens in een indoor boomhut in het Star Hostel

Omdat ik vaak alleen reis hou ik heel erg van hostels. In een slaapzaal krijg je me niet meer binnen – ik ben net dat tikje te oud geworden om naast vier snurkende, strontbezopen Duitsers de nacht te moeten doorbrengen – maar in een eigen kamer vind ik het altijd knus. Zo kan ik sociaal zijn wanneer ik daar zin in heb, maar kan ik me ook afzonderen van de wrede wereld waarin wij allen verloren lopen als m’n misprijzen voor de maatschappij van vandaag weer even gaat overheersen.

In Taipei bleef ik een week slapen in het Star Hostel – volgens mij het beste hostel dat ik ooit boekte. Het ligt op de vierde verdieping van een flatgebouw in een volksstraatje vol restaurants en winkels. Wie incheckt dient zijn of haar schoenen in de lobby te laten en krijgt een paar gezellige pantoffels te leen om alles schoon te helpen houden. In de gemeenschappelijke ruimtes werden een aantal boomhutten met verschillende verdiepingen in elkaar getimmerd, die men vol dikke kussens heeft gestouwd zodat je er de dag door kan soezen.

Het personeel is jong, enthousiast en hilarisch ad rem. Elke dag krijg je er een ander gratis en vers ontbijt voorgeschoteld, en een aantal keer per week wordt ’s avonds de Nintendo bovengehaald voor een uitgebreid en intens Mariokart toernooi. Als er een betere manier bestaat om nieuwe vriendjes en/of aartsvijanden te maken dan iemand lekker onverdiend de overwinning af te snoepen met de spiny shell in de laatste ronde, hoor ik het graag. Er hangt by the way een polaroid van mij aan de muur in de lobby. Wie er ooit een foto van kan nemen en hem doorstuurt krijgt een imaginair presentje. www.starhostel.com.tw

Zo, dat was alles dat ik over Taipei te vertellen had. Ben ik iets vergeten? Heb je nog iets toe te voegen? Wil je me feliciteren met m’n fantastische werk? Vind je me een randidioot die zich moet ophangen met z’n internetkabel vooraleer nog zo’n prutsartikel te durven schrijven? Laat het me vooral weten in de comments.